Transmisje kodowane poufnymi hasłami

Arcy Młyn to nowa formacja szczecińsko-gryfińska powołana do życia z inicjatywy gitarzysty Michała Zmaczyńskiego w maju 2012. Początkowo był to projekt uboczny, który z czasem przerodził się w regularny skład.

"Podjęliśmy współpracę w zasadzie bez żadnego konkretnego założenia. Gdy okazało się, że w krótkim czasie powstało jedenaście numerów, doszliśmy do wniosku, że warto założyć zespół" (Michał Zmaczyński)

W zespole od samego początku w roli wokalisty i tekściarza występuje lider Kolaborantów - Przemysław Thiele.
W grudniu 2012 Arcy Młyn udostępnił w sieci swoją pierwszą EP-kę wraz z klipem do jednego z utworów. Kolejnym etapem była rejestracja materiału na debiutancki album (wiosna - lato 2013), a jej konsekwencją pojawienie się w marcu 2014 płyty zatytułowanej "Transmisje kodowane poufnymi hasłami" wydanej przez Jimmy Jazz Records. 
Debiut Arcy Młyna to 12 raczej "niespokojnych" kompozycji ubranych w umowne ramy piosenki, przyprawionych niebanalną melodyką i charakterystycznymi tekstami Thielego. Stylistycznie jest to wycieczka w rejony rockowej alternatywy podlanej postpunkowym sosem, w której w równych proporcjach współgrają ze sobą wszystkie elementy gitarowego rocka.
Choć jak zastrzegają muzycy - Porównania z dokonaniami Kolaborantów są z pewnych względów oczywiste, ale raczej niewskazane – nie da się zapewne takich porównań uniknąć.

„Pierwotnie proponowałem, byśmy występowali pod pseudonimami lub zmienionymi nazwiskami, bo nie wydawało mi się dobrym pomysłem, by  ujawniać nasze twarze. Stało się jednak inaczej" (Przemysław Thiele)

Arcy Młyn tworzy własną jakość ale nie tak znowu odległą aby fani Kolaborantów musieli obawiać się tego wydawnictwa. Z pewnością znajdą tu podobnego ducha i dokładnie ten sam głos jak na płytach macierzystej formacji wokalisty jednak na tym podobieństwa się kończą. Arcy Młyn zeruje licznik i debiutuje na własne konto proponując słuchaczom solidną porcję ciężkiego alternatywnego rocka z charakterystycznymi tekstami Przemysława Thiele….

"Jest w nich trochę abstrakcji, odgrywania różnych ról. Nie oznacza to oczywiście, że każdy z nich jest jakimś manifestem i wszyscy podzielamy zdania, które padają ze sceny. Pracując nad niektórymi z nich musiałem wcielić się w dziada siedzącego przed telewizorem, którego denerwują chociażby relacje z kolejnych posiedzeń Sejmu. W jednej z piosenek przedstawiłem punkt widzenia uczestnika pewnej spiskowej teorii dziejów" (Przemysław Thiele)