Skauci

“Polskie ska, to tak jak by ktoś z karabinu maszynowego napier....” twierdzi pewien mój znajomy i ta słuszna skądinąd ocena ma się na szczęście nijak do debiutu zespołu z Olsztyna, w którym więcej melodyjnego bujania niż gitarowych wyścigów z czasem. Płyta stanowi miłe zaskoczenie, jako że dwa kawałki grupy zamieszczone na kompakcie dołączonym do ostatniego numeru Garażu wróżyły jej nie najlepiej sugerując właśnie granie zgodne z powyższą definicją. Okazało się jednak, że wersje demo utworów nie były najbardziej reprezentatywne, i że zespół ma w zanadrzu całą masę miłych dla ucha przebojów utrzymanych w bardziej tradycyjnym stylu. Wprawdzie w piosenkach tych aż roi się od różnorodnych zapożyczeń i chociaż kapela przyznaje się oficjalnie do jednego coveru i dwóch muzycznych “inspiracji” to bez większego wysiłku wyłowić można w jej kompozycjach jeszcze fragmenty “Jeziora łabędziego”, marsz pogrzebowy, motyw z filmu “Rocky” i lista cytatów na tych trzech przykładach bynajmniej się nie kończy. Od strony instrumentalnej bardzo zgrabnie współgra to z twórczością własną zespołu i nie ma co ukrywać dodaje poszczególnym utworom znamion przebojowości. Od strony instrumentalnej Skauci wirtuozami nie są, ale braki warsztatowe nadrabiają masą niezłych pomysłów kompozycyjnych i “przestrzennym” brzmieniem, jakie udało się uzyskać w trakcie obróbki studyjnej albumu. Ta ostatnia cecha to prawdziwe “światło w tunelu”, różniące ten materiał od większości produkcji krajowego ska, i jeśli zespół będzie się nadal trzymał takiego typu grania to druga płyta może okazać się jeszcze lepsza, byleby tylko nie wpadło muzykom do głowy zatrudnić w charakterze wiodącej wokalistki pannę produkującą się w kawałku “Lof zong”, bo ona drugą Doreen Shaffer raczej nie zostanie.(Andrzej Kuspiel)