The Skinheads Dem A Come (2 LP)

Niedawno miałem okazję wyrażać się pochlebnie o nowym albumie Monty Montgomery’ego, jednego z dwóch filarów legendarnych formacji Symarip i The Pyramids. Drugim był Roy Ellis... Obaj panowie stworzyli tak nieśmiertelne hity jak ”Skinhead Moonstomp” czy „Skinhead Girl” do dziś przerabiane w nieskończoność przez wiele zespołów punk i ska. Mr. Symarip to nikt inny jak właśnie Roy Ellis, który po wielu latach przerwy powrócił albumem „The Skinheads Dem Come” („Skinheads Are Coming”) i zademonstrował formę, która zwala z nóg każdego fana jego dokonań sprzed lat.
O ile płyta Montgomery’ego nosi pewne piętno współczesności i znamiona odejścia w kierunku bardziej klasycznego brzmienia reggae, co może się podobać ale nie zabija, o tyle Ellis nie przejmując się upływem czasu zasunął fanom taką lutę miedzy oczy, że ciężko się po niej otrząsnąć. Stare brzmienie bardzo bliskie klimatowi oryginalnych dokonań Symarip, rdzenne ska i skinhead reggae, które na odległość pachnie przełomem lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego stulecia, nie pozwala wyłączyć tej płyty przez długi, długi czas.
Wszyscy fani Laurel’a Aitkena, Prince Bustera, Derricka Morgana i Symarip zwariują doszczętnie słuchając „The Skinheads Dem A Come” bo wszystko na tej płycie przypomina najlepsze lata brytyjskiego boomu na jamajszczyznę z okresu kiedy większość odbiorców tej muzyki stanowili skinheadzi z robotniczych dzielnic angielskich metropolii. Zresztą sam tytuł i szata graficzna to także ukłon w stronę łysej publiczności, która na zdjęciu z okładki tańczy z winylowymi płytami Symarip w rękach. Podawanie utworów, które w zestawie albumu najbardziej cenię mija się z celem bo krążek jest rewelacyjny i tytuły nie mają znaczenia. Jest klimat, są przeboje i kiedy ogląda się dostępne w sieci pliki video z występami Mr. Symaripa jest też żal nie możemy w nich uczestniczyć... o takich płytach zwykło się mówić, że mają duszę. (Dzidek)