Obibox

Polskie psychobilly próbuje w ostatnich latach nadrobić stracony czas i po płytach grup Robotix i The Kolt dostajemy niniejszym debiutancki album warszawskiego trio Obibox. Pojedyncze numery zespołu tu i ówdzie pojawiały się od jakiegoś czasu stąd ciekaw byłem jak zaprezentują się w większej dawce muzyki. Pierwsze podejście do płyty zakończyłem na jednorazowym przesłuchaniu i odłożyłem na półkę z nadzieja, że następnym razem zawarte tu 12 utworów bardziej mi się spodoba. I faktycznie, po paru dniach, za drugim podejściem zadziałało. Myślę, że te początkowe opory to po prostu wynik kołaczącej w głowie muzyki tuzów gatunku i faktu, że jakby nie było dość trudno zaskoczyć czymś w jakże wąskiej formule stylistycznej, jaką jest psychobilly. A Obibok gra właśnie klasyczne, źródłowe psychobilly, gdzie wyznacznikiem są oczywiście dokonania Meteors i całej plejady ich naśladowców. Kapela daje radę, wplata różne ciekawe patenty i dba o różnorodność aranżacji, choć na pewno przydałoby się tu bardziej urozmaicić stronę wokalną. Na uwagę zasługują natomiast teksty piosenek opowiadające o ciemnej stronie miasta, nie zawsze do końca poważne, ale na pewno znacznie bardziej autentyczne niż choćby te z repertuaru The Kolt, opiewające klimaty Dzikiego Zachodu. Płyta zaczyna się fajnym psycho-surfowym „Zło” z dźwiękami puzonu, dalej jest dobrze w rockabilly’owym „Dzikość serca” i mrocznym „Miasto”. Potem przeważnie też nieźle w takich numerach jak „Szybki i wściekły” – za sprawa szybkiego, country’owego bitu, „Niekochane dziewczyny” – znów z dźwiękami puzonu” czy w dwóch ostatnich, przebojowych – „Let’s Go” i „Psycho Attack Over Warsaw”. To płyta, do której warto podejść bez uprzedzeń i dać się wciągnąć w ich mroczne rock’n’rollowe opowieści, a jeśli nie wciągnie za pierwszym razem, to za drugim na pewno. (Sopel)